Spacer po Wrocławiu (cz.4) Plac Solny

Wrocław - Plac Solny

Jednym z najbardziej kolorowych miejsc w kolorowym Wrocławiu jest plac od wieków zwany Solnym. Kolorami zachwyca zwłaszcza jego zachodnia pierzeja.

Plac Solny miał pierwotnie 84,5 na 94 m (270 na 300 stóp po 0,313 m). Powstał prawdopodobnie w czasie ponowionej po najeździe mongolskim lokacji miasta w 1242 jako rynek pomocniczy dla Rynku Głównego. Jest zarazem najmniejszym z trzech wrocławskich rynków, ma „tylko” 90 arów.

Jan Zięba | Plac Solny we Wrocławiu

Określany był jako Polnische Markt (Targ Polski), Salzring (Rynek Solny) albo Salzplatz (Plac Solny).  Odbywał się tu handel wszelkimi towarami sprowadzanymi z całej Polski – stąd pierwotna jego nazwa: Polski Rynek. Najważniejszą jednak rolę odgrywał tu handel solą – stąd nazwa znana do dziś. Jak cenny był to towar świadczy fakt, że wszelkie transakcje kontrolowane były przez radę miejską, która od 1336 r. miała monopol na zbyt soli.

Plac Solny był też w średniowieczu areną publicznych egzekucji. Jedna z nich odbyła się 24 czerwca 1453 roku. Gniewny, miotający przekleństwa tłum, przywiedziony na miejsce kaźni brzmieniem Dzwonu Grzesznika, był świadkiem spalenia na stosie czterdziestu jeden, skazanych na tę okrutną śmierć, Żydów. Był to czas prześladowań ludności żydowskiej, do których podburzył wrocławian włoski zakonnik Jan Kapistran.

Wrocław kontra Poznań – walka na wideo

Zabudowę placu tworzą dawne domy barokowe, klasycystyczne, secesyjne i modernistyczne oraz odbudowane po wojnie w formach nawiązujących do renesansu, baroku i klasycyzmu. Tuż za kwiaciarniami wyłania się klasycystyczny budynek wybudowanej wg projektu C. Langhansa Starej Giełdy (1822-1824 r.). Wcześniej znajdowały się tu siedziba gildii kupieckiej oraz Cesarski Urząd Zwierzchni (XVII w.). Późniejsze rozbudowy przyniosły architektoniczne zmiany, których zasadnicza (projektu Langhansa) pokazuje nam się dzisiaj w stylu klasycystycznym i nawiązuje do rzymskich pałaców renesansowych. Na chwilę uwagi zasługuje także kamienica Pod Murzynkiem (nr 2) oraz oryginalna kamienica Oppenheimów z XVII w. W ostatnich latach XX wieku zbudowano na nim akcent architektoniczny – iglicę (projekt Adama Wyspiańskiego nawiązujący do Iglicy stojącej od 1948 przy Hali Ludowej) oraz fontannę ze smokami. Obecnie Plac Solny coraz częściej nazywany bywa przez wrocławian Placem Kwiatów, gdyż przez całą dobę można kupić tam kwiaty w pięknie oświetlonych nocą kwiaciarniach.

Większość kamienic z placu Solnego została zniszczona w czasie wojny. Odbudowano je jednak w latach 50. Na szczęście Plac Solny uniknął tego co spotkało inny, równie piękny przedwojenny wrocławski rynek- Nowy Targ.